Reisverslag 8-daagse Fly Drive Echt Ierland

De heer en mevrouw Oost deden onze 8-daagse fly and Drive Echt Ierland in mei 2011. 

Reisverslag van dag tot dag

Mei 2011. Mijn vrouw ontdekt in de Avro-bode een advertentie van Echt Ierland met een puzzel, waar als prijs een reis naar Ierland aan verbonden is: ‘Wat betekent Saoire Failte Éire?’ Voor mensen die de nodige voetstappen in dat land hebben liggen, zoals wij, zijn ‘Failte’ en Éire’ een koekie: de nationale Ierse VVV heet ‘Bord Failte’, ‘organisatie welkom’ en Éire is uiteraard Ierland. Maar ‘Saoire’? Een boekje met een cursus Gaelic (Iers), dat ik ooit in Ierland heb gekocht om tenminste de uitspraak van die taal te leren, brengt uitkomst: ‘Saoire’ betekent ‘Vacantie’. Geen onlogisch woord voor een reisorganisatie als Echt Ierland. We sturen de oplossing in, gaan een tijdje later met vacantie naar Slovenië en vergeten het verder.

26 Juni. We komen terug van vacantie en vinden in de mail een bericht. Of we telefonisch contact op willen nemen in verband met de prijsvraag. En een tweede bericht: dat we nu echt binnen een paar dagen moeten reageren, anders zijn we de prijs kwijt. Met een gevoel van diepe teleurstelling – want ook de tweede datum is voorbij – stuur ik toch snel nog een berichtje… en krijgen we alsnog de prijs: een achtdaagse reis voor twee personen bestaande uit heen- en terugvlucht, zeven vouchers voor verblijf op basis van kamer met ontbijt (B&B) en de huur van een auto.

Donderdag 26 april 2012. Het is zover! De afgelopen maand hebben we in overleg met Margriet van Echt Ierland een reisplan opgesteld: Echt Ierland biedt niet alleen kant en klare reizen aan, maar ook de mogelijkheid zelf een reis samen te stellen. Daarvan hebben we gebruik gemaakt om onze voorliefde uit te leven voor de Ierse zuidwesthoek met z’n schitterende ruige kusten, het lichtte zien dat daar altijd weer anders is en Killarney te bezoeken met z’n romantische omgeving. Aer Lingus brengt ons naar Cork, waar we van de firma Hertz een auto meekrijgen voor de acht dagen van deze vacantie. Het is wel even wennen, ook al heb ik het eerder gedaan: een voor mij onbekende auto, handgeschakeld en met het stuur aan de rechterkant (de pook zit dus links van je) – én we moeten links rijden. Waar ik wat minder gelukkig mee ben is het formaat van de Renault Mégane die we krijgen: het is een flinke wagen en de Ierse wegen hebben doorgaans wel een goed wegdek, maar zijn vaak smal. Na een paar kilometer over de wat bredere wegen in de omgeving van Cork beginnen de auto en ik al weer aardig aan elkaar te wennen en kunnen we ook de smallere wegen wel aan die ons naar Glengarriff brengen, onze basis voor de eerste paar dagen. We arriveren aan het eind van de ochtend (reizend naar Ierland vanuit Holland krijg je een uur cadeau, dat je bij de terugreis weer in moet leveren) bij Island View House, een uitstekende B&B, waar Echt Ierland een kamer voor ons heeft gereserveerd. Vanuit die kamer hebben we een prachtig uitzicht op de heuvels rond Glengarriff. ’s Middags gaat het regenen, maar die tijd kunnen we mooi gebruiken om een paar oude kennissen op te zoeken, waaronder een Nederlands echtpaar dat daar 13 jaar lang een restaurant bedreef, maar inmiddels renteniert. Er wonen meer Nederlanders in dit gebied, dat bekend staat om z’n zachte klimaat en uitbundige, deels subtropische plantengroei, zoals palmen.

Vrijdag 27 april. Na een nacht prima geslapen te hebben op een uitstekend bed komen we naar beneden voor ons eerste Ierse ontbijt. Voor één keer neem ik, na het traditionele glaasje sinaasappelsap en de cornflakes, voor het warme gedeelte het volledige ontbijt: een gebakken ei, bacon, worstjes, black and white pudding en gegrilde tomaat. Als ik dit elke dag zou doen groei ik dicht. Er blijkt nog een stel Nederlanders in Island View House te logeren. Het zijn wandelaars uit Doorn die de ‘Beara way’ gaan doen, een lange afstandswandeling van meerdere dagen. Ze verwachten na een week weer terug te zijn in Glengarriff. De zuidwesthoek van Ierland bestaat uit vier schiereilanden die als een soort vingers de Atlantische Oceaan in steken. Glengarriff ligt boven aan de westelijke rand van het Beara schiereiland en de route langs de kust (de ‘Ring of Beara’), die we vandaag gaan rijden, is een toeristische topper. Het aantal toeristen is in deze tijd nog beperkt, maar zelfs in het hoogseizoen is er hier, en in Ierland in het algemeen, doorgaans ruimte voldoende om van het land te genieten zonder dat je in de rij hoeft te staan (al zullen de mensen die bijv. in Blarney Castle de steen willen kussen het daar niet mee eens zijn…). De gorse (gaspeldoorn, een soort brem) staat volop in bloei en geeft overal felgele accenten in het open landschap. We rijden, met onderbrekingen op de mooiste punten, door tot het uiteinde van het schiereiland, waar een kabelbaan je boven het water naar Dursey eiland, vlak voor de kust kan brengen. Tot voor kort werden met de Dursey cable car ook koeien en schapen naar en van het eiland gebracht, maar dat is nu – op toeristische en hygiënische gronden? – verboden. Als we aankomen gaat de cabine pas anderhalf uur later weer in bedrijf en dat duurt ons te lang, want we willen nog iets anders doen: een man opzoeken die we vijftien jaar of zo geleden hebben ontmoet, maar met wie we nog altijd kerstkaarten uitwisselen. Dat opzoeken is lastig omdat Ierse adressen – behalve in de steden – geen straat en huisnummer kennen, maar plaats, wijk en de naam van het huis gebruiken. Onze gps kan ons dus niet helpen, tenzij we de coördinaten zouden weten (zo hebben we onze B&B’s gevonden) – maar die dingen zijn in dit geval niet voorhanden. Dus doen we het op de Ierse manier: we stoppen bij een huis waar een man de tuinmuur aan het verven is en vragen of hij John Cummins kent en hoe we hem kunnen bereiken. Uiteraard kent hij John Cummins (iedereen kent hier iedereen in een omtrek van een paar kilometer) en we krijgen aanwijzingen waardoor we hoog op een helling, aan het eind van de weg onze kennis van vijftien jaar geleden weer te zien krijgen. Hij herkent ons niet en is stomverbaasd als ik z’n naam noem – maar als we vertellen dat wij die Nederlanders zijn van de kerstkaarten moeten we meteen een cup-of-tea blijven drinken. Z’n vrouw biedt ons ook nog whiskey aan, maar dat hebben we veiligheidshalve maar afgeslagen (zou wel eens illegaal gestookte poteen kunnen zijn…). Het – voor ons – tweede, noordwestelijke stuk van de Ring of Beara is schitterend. Alleen heb ik, als chauffeur, daar – op een paar stops na – heel weinig van gezien: de weg is dusdanig smal en kronkelend dat het voor 200% je aandacht vraagt. Maar m’n vrouw heeft weer genoten… Mijn advies aan Ierlandgangers: ga met zo veel mogelijk mensen in één auto zitten, dan is er maar eentje voor wie dat tweede deel van de Ring of Beara (en van sommige andere routes) uit grijs, sterk kronkelend asfalt met af en toe een tegenligger bestaat… ’s Avonds eten we in de pub van het Park hotel.

Zaterdag 28 april. Island View House, de B&B van Imelda Lyne die Echt Ierland voor ons heeft uitgezocht, dankt z’n naam aan Garnish Island (ook wel aangeduid als Ilnacullin) dat vlak voor de kust van Glengarriff ligt en waar de Schotse zakenman en politicus John Annan Bryce in samenwerking met tuinarchitect Harold Peto in de 19e eeuw een complex van subtropische tuinen met een aantal gebouwen (o.m. een tempeltje) heeft aangelegd, gebruik makend van het gunstige klimaat van Glengarriff, dat nauwelijks vorst kent. Die tuinen zijn internationaal bekend en omvatten unieke soorten planten. Je vaart er heen met een passagiersbootje dat altijd even inhoudt bij, of zelfs een rondje vaart om de rotseilandjes vlak bij Garnish Island waar altijd zeehonden liggen te drogen (en, zo mogelijk, te zonnen). Behalve wij tweetjes is er een groepje Amerikaanse toeristen aan boord onder leiding van een man die zichzelf zo belangrijk vindt dat hij meent terwille van zijn eigen foto’s iedereen in de weg te mogen lopen. Het lijkt me dat de groep ook niet erg gelukkig met hem is. We lopen het eiland rond en genieten van al hetbiologische en stenen moois, maar we brengen ook een bezoekje aan de zgn. Martello toren, een uitkijktoren uit de Engelse tijd, waarop je, na het beklimmen van een nauwe wenteltrap, rondom een prachtig uitzicht over de hele Baai van Glengarriff hebt. Na anderhalf uur hebben we het meeste wel gezien en varen we terug. ’s Middags gaan we op bezoek bij kennissen van wie we in de 70-er jaren een paar keer een huisje gehuurd hebben, daterend uit 1792, dat zo mooi gelegen is dat sommige touringcars even stopten om de passagiers de gelegenheid te geven er foto’s van te maken. Waarbij onze kinderen af en toe als fotomodel optraden.’s Avonds eten we weer in de pub.

Zondag 29 april. Tijd om te verkassen, we gaan naar Killarney. De rit duurt aanzienlijk langer dan gebruikelijk doordat de weg tussen Glengarriff en Kenmare een paar dagen afgesloten is en we vele kilometers om moeten rijden. Bij de pas Moll’s Gap, waar we een sanitaire stop maken, worden we ongeveer van de weg geblazen. Tot overmaat van ramp geeft onze gps het om onnaspeurlijke reden op, vlak voor we in Killarney zijn – en dat laatste stuk is nou net het gedeelte waar we het ding het hardst nodig hebben. Maar Ieren zijn vriendelijke mensen en na enig vragen, eerst aan een groepje jongeren, later aan de koetsier van een jaunting car, een soort sjees voor toeristen waar je zijdelings op zit, komen we toch op onze bestemming, Parkview House. Gelukkig is er een (prima) kamer aan de achterzijde vrij, want voor de deur loopt Park Road, een drukke uitvalsweg van Killarney. Killarney zelf is trouwens niet zo interessant, maar in het heuvel- en merengebied van de directe omgeving bevinden zich veel natuurlijke en culturele bezienswaardigheden. De meeste daarvan hebben we al eens gezien op vorige reizen, maar ze blijven de moeite waard. Killarney is niet voor niets het meest bezochte toeristencentrum van Ierland. Op weg naar Killarney hebben we trouwens al een van de highlights gezien, Ladies View, een punt langs de hoofdweg met een prachtig uitzicht over het hele merengebied.

Maandag 30 april. Leve de koningin! …maar daar merk je in Ierland natuurlijk niets van. Wij rijden vandaag via de noordwestelijke kant van het Kerry schiereiland een deel van de ‘Ring of Kerry’, net zo’n rondweg als de Ring of Beara, maar al langer bekend als toeristische route. We nemen die NW-kant omdat de weg daar behoorlijk breed is met verhoudingsgewijs weinig bochten en je er het mooiste uitzicht hebt, de chauffeur wil ook wel eens wat meer kunnen zien. Onderweg, bij een winkel waar we inkopen doen voor onze lunch, staat een vrachtwagen met wat ze in Ierland ‘solid fuel’ noemen: turf. We rijden, onderbroken door een paar stops, door naar Reenard Point. Daar kun je met een autoveer oversteken naar Valentia Island, waar in 1866 de eerste transatlantische telefoonkabel aan (Europees) land kwam, die 100 jaar gefunctioneerd heeft. We maken de oversteek niet, we vinden die kabel nét niet interessant genoeg en ook het feit dat je daar pootafdrukken kunt zien van een viervoetig dier dat daar 385 millioen jaar geleden heeft geleefd kan ons niet verleiden. Het zuidoostelijke deel van de Ring of Kerry is bochtig en smal met veel muurtjes en heggen waardoor je weinig tot geen uitzicht hebt, daarom maken we bij een uitzichtspunt in de buurt van Ferraniaragh rechtsomkeert en gaan via de weg een de NW-kant weer terug naar Killarney. We onderbreken de rit voor een wandeling naar Cathair an Lóthair (Loher ringfort), een uit de 9e eeuw daterende versterkte boerderij. In dit gebied wemelt het van de oude overblijfselen, zij het toch nog altijd beduidend minder dan op het verder noordwestelijk gelegen Dingle schiereiland. Onderweg terug van het ringfort ontmoeten we een schilderes. Ze loopt een eindje met ons op en vertelt dat ze hier vooral woont en werkt vanwege dat schitterende, steeds wisselende licht over de baai.

Dinsdag 1 mei. Bah, een dag om héél snel te vergeten.. Regen, ononderbroken, de hele dag door. Tja, Ierland is nu eenmaal groen, maar een complete dag regen is zelfs hier behoorlijk zeldzaam. De bedoeling was deze dag Muckross House and Gardens te bezoeken met in de middag misschien nog een wandeling in de omgeving van Ross Castle of naar de Meeting of the Waters. Maar die plannen zijn dus in het regenwater gevallen.

Woensdag 2 mei. Bij het ontbijt vraag ik onze gezellige gastvrouw Pauline Lyne of de Ieren echt zulke trage leerlingen zijn. Verbaasd ontkent ze dat uiteraard. Waarop ik haar vertel dat die traagheid mij eigenlijk ook nooit was opgevallen, maar dat ik dan niet begrijp waarom we dan onderweg op zoveel plaatsen op de weg de tekst ‘Slow School Ahead’ zagen staan. Als ze het grapje door heeft schiet ze in de lach: Ieren hebben een flinke dosis zelfspot. We verlaten Killarney en gaan naar Innishannon. Morgen moeten we weer vertrekken vanaf Cork Airport en om alle eventualiteiten voor te zijn gaan we nu al vast een eind die richting uit. Het nieuwe adres, Ellamore House, is trouwens het meest bijzondere onderkomen van de drie: een echt ‘mansion’ waar we een keurige, uiterst smaakvol ingerichte kamer hebben. Het fraaie karakter van huis en inrichting wordt trouwens gecomplementeerd door de hartelijkheid en de zorg van de bewoners. Merkwaardig toeval: onze gastheer hier heet John Cummins. Waar heb ik die naam meer gehoord? De directe omgeving van het huis biedt weinig toeristisch aantrekkelijks, zodat we de auto maar pakken en naar Kinsale rijden waar we wat rondslenteren door het havengebied, waar een groot aantal zeilschepen en – scheepjes, motor- en roeiboten in de jachthaven (marina) liggen te wachten tot het zomer wordt.

Donderdag 3 mei. Het is op. We zorgen dat we tijdig op het vliegveld zijn, maar als we uiteindelijk in het toestel naar Amsterdam zitten en het vliegtuig de pier verlaat – gaan we weer terug. Er is iets mis met de ontsteking van een van de motoren en het kan niet snel worden gerepareerd. Aer Lingus zorgt snel voor een goede oplossing door een ander vliegtuig in te zetten, zodat de vertraging beperkt blijft tot een uur. Aan het plezier dat we van deze reis hebben gehad doet dat helemaal niets af!

Samenvattend: Echt Ierland, jullie hebben ons een prima verzorgde reis cadeau gegeven waar we met volle teugen van hebben genoten! Wanneer komt de volgende puzzel?

Dhr & Mevr. Oost